شوک آنلاین: جمع کثیری از خانواده‌ها و دانشجویان؛ گریان، عصبی، ناراحت و نگران برای به دست آوردن خبری از سرنوشت عزیزانشان پشت شیشه‌های بلند و قدی اورژانس بیمارستان چشم به در دوخته‌اند.
در مقابلشان چند مأمور انتظامات با ابروهای درهم گره خورده مراقبند تا کسی حتی از روزنه‌ای باریک هم نتواند به داخل چشم بیندازد و در عوض هرازچند گاهی یک مسئول یا شخصیت حقوقی با محافظان شخصی از مقابل چشمان حاضران عبور می‌کند و چند دقیقه‌ای به ملاقات مصدومان می‌رود. این فضای پر از تشویش و التهاب، تصویری است که روز سه‌شنبه در پی سانحه سقوط آزاد اتوبوس دانشجویان علوم و تحقیقات در جلوی ورودی اورژانس چند بیمارستان دیده می‌شد.
این تصاویر همه تکراری است! با اینکه سانحه سقوط آزاد اتوبوس حامل دانشجویان علوم و تحقیقات نخستین تراژدی تلخ جمعی در کشور نبوده و متاسفانه آخرین هم نخواهد بود.
یک اتوبوس در یک منطقه معین و با مسافرانی مشخص واژگون می‌شود و پس از چند ساعت از وقوع سانحه هیچ مسئولی اطلاعات درستی از جزئیات ماجرا را نمی‌داند. پس از انتقال مجروحان و جانباختگان در ساعات اولیه به چند بیمارستان بازهم اطلاعات و اخبار درستی به گوش نمی‌رسد…
نگاهی به سانحه دانشگاه آزاد چند سؤال را در ذهن ایجاد می‌کند که؛ اطلاعات و اخبار مربوط به این دانشجویان تا چه حدی محرمانه است؟ آیا این اتوبوس در عمق ۳ هزار متری یک شهر دورافتاده سقوط کرده است؟ آیا مسئولان اورژانس بیمارستان‌ها خودشان تصمیم می‌گیرند یا به آنها تکلیف می‌شود که باید مانع خروج هرگونه خبر و عکس از مجروحان و مصدومان شوند؟ آیا انتشار اخبار مستند از مجروحان در انحصار یکی – دو رسانه است؟ آیا مسببان محدودیت‌های اطلاع‌رسانی تبعات بازار Store شایعات و انتشار اخبار کذب در فضای رسانه‌ای را می‌پذیرند؟ در کشوری که امکان، شرایط و ظرفیت اطلاع‌رسانی وجود دارد چرا باید مجرای اصلی خبرهای مرتبط بسته شود؟
ممانعت از ورود رسانه‌ها به موضوع اخبار واژگونی اتوبوس در روز سه‌شنبه باعث شد تا اخبار حواشی داغ شود به طوری که در ساعات اولیه تعداد جانباختگان و مجروحان همانند قیمت ارز بالا و پایین می‌شد و پس از آن هم گمانه زنی‌ها به سراغ مسبب همیشگی سوانح اینچنینی یعنی راننده اتوبوس! رفت. عده‌ای سکته راننده را علت سقوط اعلام کردند و البته بعضی هم نقص فنی اتوبوس را عامل واژگونی دانستند.
رفته رفته دنبال‌کنندگان اخبار به زمزمه‌هایی رسیدند که نشان می‌داد این اتوبوس در روز گذشته هم نقص فنی داشته و همین نقیصه باعث شده بود اتوبوس مرگ به جدول برخورد کند اما مسئولان دانشگاه چاره‌ای برای آن نیندیشیده‌اند. بعد از آن اخبار در گوشی به تعداد جانباختگان و مجروحان رسید؛ افراد مجهول الهویه نیز گزینه دیگری بود که بر نگرانی خانواده‌ها، دانشجویان و دنبال‌کنندگان اخبار اضافه کرد.
خانواده‌هایی که با هزار امید فرزند دلبندشان را به آن دانشگاه فرستاده‌اند از چه مجرایی باید به اخبار درست برسند؛ حتی خانواده‌هایی که فرزندشان در داخل آن اتوبوس نبوده‌اند چگونه باید مطمئن شوند که قرار نیست جزو خانواده‌های داغدار باشند.
آیا انتشار اخبار درست از مرجع موثق باعث تشویش اذهان عمومی می‌شود که برخی اصرار دارند تا فضای بیمارستان‌ها را امنیتی کنند و راه اطلاع‌رسانی صحیح را ببندند؟ چرا باید مسئولان مرتبط با دانشگاه و کادر درمانی با دیدن یک خبرنگار که برحسب وظیفه به‌دنبال رسالت خبری است تصور کنند که او قرار است فضای جامعه را ملتهب کند. مگر نه اینکه وقتی اخبار از منبع موثق و مستند منتشر شود بسیاری از نگرانی‌ها و دروغ پراکنی‌ها و خبرهای کذب امکان نشر پیدا نمی‌کند و افراد سودجو هم نمی‌توانند در فضای گل آلود ماهیگیری کنند.
از سوی دیگر چرا وقتی راه برای اغلب رسانه‌ها مسدود است، فقط یکی دو رسانه مثل صداوسیما باید امکان حضور در داخل مراکز درمانی را داشته باشند. حال آنکه بسیاری از افراد جامعه مخاطب برنامه‌های این رسانه نیستند و اخبار را از سایر رسانه‌های داخلی دنبال می‌کنند و وقتی هم راه اخبار بر رسانه‌های دیگر مسدود شود جامعه به سمت رسانه‌های خارجی و فضای مجازی با شایعات راست و دروغ می‌رود. بنابراین جا دارد مسئولان تدابیری بیندیشند تا در صورت بروز حوادثی اینگونه، یک مجرای خبری موثق را معرفی کنند تا اخبار در کمال صحت و بدون کوچکترین گمانه زنی و به دور از فضای امنیتی موجود به دست اصحاب رسانه برسد.
کامران علمدهی
